Meşhur Rus yönetmen. Sinema sanatında verdiği eşsiz ürünler ile kendinden çok söz ettirmiş ve sinema tarihine bu harika eserleriyle imzasını atmıştır. Filmleri izleyip geçilemez, derin düşünceler ve mesajlar içerirler. Defalarca izlenebilir, sahneler düşündüren görsellerdir, zihnin hareketlerine diyaloglar hız katar. Boş laf ve görsel yoktur. Zekice kamera hareketleri bir takım anlamlar içerir. Ayrıca fotografik açıdan da son derece güzeldirler.

Aşağıda Stalker filminden bir kaç sahneyi filmin fotografik tadına göz atabilmeniz için paylaşıyorum. Bir fotoğrafçının sinema ile ilgilenmemesi mümkün müdür bilemiyorum ama ne olursa olsun görsel bir beslenme için Tarkovski filmleri kesinlikle izlenmelidir. İzleyicilerine fotoğraf algıları dışında bambaşka deneyimler sunacağına inanıyorum.

Hayatı

4 Nisan 1932‘de Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği’nde doğdu.

Sergei Eisenstein‘den sonra adı en çok duyulan Sovyet sinemacılardan biri olan Andrei Tarkovsky ( Ünlü şair Arseniy Tarkovsky‘nin oğlu ), VGIK Sovyet Film Okulu’na girmeden önce müzik ve Arapça eğitimi aldı. VGIK’te saygın yönetmen Mikhail Romm‘un öğrencisi oldu. Romm öğrencilerini bireysel yeteneklerini geliştirmek yolunda teşvik eden bir entelektüeldi.

Tarkovsky uluslararası sinema arenasında, ilk uzun metrajlı yapımı olan Ivanovo detstvo (İvan’ın Çocukluğu – 1962) ile dikkatleri üzerine çekti ve Venedik Film Festivali`nde büyük ödül kazandı. On iki yaşında bir casusun hikâyesini anlatan bu ödüllü film, ikinci yapımı için otoritelerde büyük bir beklenti oluşturdu.

İkinci filmi Andrei Rublyov (Andrey Rublev – 1969 ), 1971‘e kadar Sovyet yetkililerce yasaklanmış olarak kaldı. Cannes Film Festivali dahilinde, ödül almaması için kasıtlı olarak festivalin son günü sabah saat 4:00’de gösterilmesine rağmen bir ödül kazanmayı başardı. 1972‘ye gelen, ünlü bilim kurgu yazarı Stanislav Lem‘in aynı adlı romanından uyarlanan Solyaris (Solaris), Stanley Kubrick‘in 2001: Bir Uzay Destanına Sovyetlerin cevabı olarak görüldü ancak Tarkovsky bunu hiçbir zaman kabul etmedi. Solaris gezegeninin yörüngesindeki bir uzay istasyonunda yaşanan doğaüstü olayların ve insanların hayalleri ve vicdan muhasebeleri üzerine derin bir gerilim-bilim kurgu filmi olan Solaris, diğer yapıtlarına göre daha rahat bir şekilde seyirciyle buluştu ancak 1975‘te çektiği Zerkalo ( Ayna ) ile tekrar Resmi Engellere takıldı. Tarkovsky’nin kendi çocukluğundan kalma bazı anıları ile, kırklı yaşların sonundaki bir adamın çocukluğu, annesi ve savaş ile ilgili anılarında Sovyet halkına farklı bir bakış açısı sunan bu film yine pek çok resmi otorite tarafından yasaklanması gereken bir film olarak görüldü.

Bir sonraki film Stalker (İz Sürücü – 1979), ilk versiyonun bir laboratuar kazası ile ile yok olmasından sonra, çok düşük bir bütçe ile yeniden çekilmek zorunda kaldı. Tarkovsky sinemasının belirgin özelliklerinden olan ağır ve uzun planların, özenli kompozisyonların, derin anlamlar içeren diyalogların en güzel şekilde kullanıldığı bu filmi takip eden ve resmi makamların izni ile İtalya’da çekilen Nostalghia (Nostalji – 1983) Andrei Tarkovsky’nin sıla özlemini dışa vurduğu ve sürgünde çevirdiği ilk filmidir. Son filmi Offret (Kurban – 1986)’in çekimlerini İsveç’te, Ingmar Bergman‘ın ekibi ile tamamladı. Aynı sene Cannes Film Festivali’nde tam dört ödül alarak festivale damgasını vurdu. 28 Aralık 1986 tarihinde, Paris’te akciğer kanseri sebebiyle hayata veda etti.

1990’da “sinema sanatına olağanüstü katkısı, evrensel insani değerleri ve hümanist düşünceleri olumlayan yenilikçi filmleri” nedeniyle Tarkovsky’ye Lenin Ödülü verildi.

Sovyet yönetiminin tutumu

Her ne kadar Tarkovsky’nin kendi mektuplarında ya da yakın çevresinin tanıklığında Tarkovsky Sovyet ideolojisinin bir “kurbanı” olarak görülse de, bu durumun Glasnost’un yarattığı politik atmosferle ilgisi olduğu da düşünülebilir^[1]. Her ne kadar sistem tarafından kendisine ayrıcalık verilmemişse de, Alexander Askodlov ya da Kira Muratova gibi filmleri yasaklanan yönetmenler gibi baskı görmemiş ya da Sergei Parazdhanov gibi yargılanıp, hapsedilmemiştir. 1970’lerdeki işsizlik zamanında bile filmler planlamaya, senaryo yazmaya ve hatta 1977’de Hamlet‘i sahneye koymaya fırsat bulmuştur.

Johnson ve Petrie^[2] Tarkovsky’nin günlüğündeki bir tutarsızlıktan söz ederler. Roma’da bulunduğu dönemde günlüğüne yazdığı kimi sayfalarda Tarkovsky gerek Mosfilm stüdyolarındaki, gerekse de genel olarak Goskino‘daki bürokratlardan yakınır, film çekiminin bütün adımlarının ne kadar güç olduğundan bahseder, filmlerinin festivallere yeterince gönderilmediğinden ve özellikle de Zerkalo ve Stalker’in Cannes’da resmi olarak engellenmesini acı bulduğunu bildirir. Bununla birlikte yine Tarkovsky’nin günlüğünde Fransa’ya, birçok kere İtalya’ya, İsviçre’ye, İsveç’e ve başka ülkelere genellikle festivallere katılmak üzere yaptığı ve genellikle parti çizgisindeki yönetmenler için mümkün olan gezilerden bahsedilir. Aynı sıralarda Paradzhanov hapistedir. Filmleri Andrey Rublev hariç tamamlandıktan çok kısa bir süre sonra gösterime girmiştir. Filmleri Tarkovsky’nin dilediği gibi birçok festivalde yer alamadıysa da, Tarkovsky’nin günlüğünde belirttiği üzere, 1980 Mart ayı itibarıyla 26 tane ödül kazanmıştır. Johnson ve Petrie bu çelişkiyi yorumlarken bazı yazarların iddia ettiği gibi Tarkovsky’nin “Goskino’nun gözdesi” olmadığını vurgularlar. Bununla birlikte ulaştığı uluslararası başarının ister istemez yönetim tarafından bir saygı görmesine yol açtığını ve bu uluslararası ünün, yönetmenin sorunlarını popülerleştirmekte yardımcı olduğunu belirtirler.

Kaynak : Wikipedia