Yahya Amca; eşini kaybetmiş, çocukları şehirde, kendisi emektar evinde yaşayan, yalnız, yaşlı bir adamdı. Tatlı bir sohbeti ve insanın içine işleyen bakışları vardı. Belgesel projemiz için video kayıtlarını aldık. Mimiklerin sürekli kayıtları, sesler ile birlikte duyguları daha bir okunur yapıyordu. Her odasında uzunca oturup, hissedilecek birçok anısı olan, geneli ahşap, iki  katlı bir evdi burası ve köpeği ile birlikte yaşıyordu. Bize, çekimlerde, az ziyaret edildiğinden ve unutulduğundan yakındı bolca. Bazen  kendi halimizde takılırken, pencereden çok uzağa, anılarına baktığını görüyordum. O hallerin çoğunu hep içime çektim, fotoğraflarını çekemedim. Fotoğrafın hiç birşey olup, ancak hatırlatan olduğu andı bu deneyim. Ayrıca, o evde dolaşırken anıların biriktiği köşelere öyle bir makine doğrultmalıydım ki, bir çerçeve açmalı ve geçmiş zamandan sahneler göstermeliydi bana, çekmesem bile onları görmeli, onları tadmalıydım.